Το χαμένο χειρόγραφο της Διδώς

H Διδώ Σωτηρίου είναι κατά τη γνώμη μου μια από της καλύτερες γυναίκες συγγραφείς.
Τα βιβλία της μπορούν να διαβαστούν από όλους ανεξαρτήτως μορφώσεως, κουλτούρας η ακόμα και πολιτικών πεποιθήσεων.
Το βιβλίο της "τα ματωμένα χώματα " έγινε τηλεοπτική σειρά και είχε μεγάλη επιτυχία.
Μοιράστηκε ακόμα και στους μαθητές σαν συμπλήρωμα του βιβλίου της ιστορίας.

Αυτές της μέρες εκδόθηκε ένα βιβλίο της, που κανείς δε γνώριζε την ύπαρξη του, ακόμα και η ίδια πρέπει να το είχε ξεχάσει.
Συνήθιζε να καταστρέφει ότι δεν ήθελε να πέσει σε λάθος χέρια.
«Έχω καταστρέψει πάρα πολλά χειρόγραφα της Διδώς!», έλεγε η συγγραφέας και ανιψιά της Άλκη Ζέη. Κατόπιν εντολής, όμως, ως παιδί. «Μου έλεγε να βάζω τα χαρτιά στην μπανιέρα να μουλιάσουν και μετά να τα θρυμματίζω και να τα πετάω στην τουαλέτα».
Όταν την έδιωξαν απο το ριζοσπάστη και το ΚΚΕ ταυτόχρονα την έδιωξαν οι ενοίκοι της πολυκατοικίας της, ως επικίνδυνη κουμουνίστρια.
Φεύγοντας η Διδώ Σωτηρίου, κατέστρεψε πολλά χειρόγραφα και, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, το χειρόγραφο βιβλίου σε πρώτη μορφη το άφησε ξεχασμένο σε μια κρύπτη του διαμερίσματος της οδού Κοδριγκτώνος, γιά την ακρίβεια σε ένα κενό ανάμεσα στα σοβατεπιά του σαλονιού.
Αυτό συνέβει το 1947, εκείνη την εποχή η Διδώ Σωτηρίου δεν είχε γράψει ακόμη λογοτεχνία.

Το χειρόγραφο που σήμερα εκδίδεται, με επιμέλεια των Νίκου Μπελογιάννη ( γιος της αδελφής της Έλλης Παππά και του ανθρώπου με το γαρίφαλο Νίκου Μπελογιάννη)
και Κωνσταντίνου Ζαγάρα.
Το βιβλίο ονομάζεται "Τα πρώτα βήματα του ψυχρού πολέμου 1945-47" και παρουσιάστηκε στο καφενείο του εθνικού κήπου απο τις εκδόσεις "κέδρος".

πηγές εθνος

καθημερινή

3 πίνακες διηγούνται τη συνέχεια της ιστορίας

1 μερος

2 Φέυγοντας από το μικρό λιμανάκι ο Κοκκιμύδης πήρε το δρόμο που πέρναγε από το ποτάμι.
Ένα παλιό γεφυράκι υπήρχε στην εκβολή του μικρού ποταμού, από εκεί πέρναγαν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι της περιοχής για να πουλήσουν την πραμάτεια τους στο παζάρι της πόλης.
Με γοργές πεταλιές κατευθύνθηκε προς το σπίτι του, ήταν σίγουρος οτι η μητέρα του θα τον περίμενε στην πόρτα γιατί ανησυχούσε που άργησε για το φαγητό.
Η μαμά του νεαρού Κοκκιμύδη, η κυρία Όλγα είχε καταγωγή απο τη Νάπολη, ο πατέρας του παππού της, ο Φραγκίσκος ήταν Ιωαννίτης ιππότης της διάσημης οικογενείας των Ντε Λα Περτέν, όπως έλεγε και καμάρωνε κάθε φορά που είχαν καλεσμένους στο σπίτι η κυρία Όλγα, πολέμησε μάλιστα τους Οθωμανούς, στη δεύτερη πολιορκία του κάστρου, όπου και βρήκε ηρωικό θάνατο.
Κάθε φορά που άκουγε τη μητέρα του να διηγείται αυτή την ιστορία, ο Κοκκιμύδης γελούσε από μέσα του, γιατί είχε μάθει από τον παππού του, ότι ο ένδοξος πρόγονος, στην πραγματικότητα είχε πέσει από τις σκάλες του τοίχους του κάστρου κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, γιατί ήταν μεθυσμένος. Δεν έλεγε όμως ποτέ τίποτα για να μη χαλάσει το παραμύθι που είχε πλάσει με το μυαλό της η μητέρα του και την έκανε ευτυχισμένη, το είχε πει δε τόσες φορές που πιά το είχε πιστέψει και η ίδια.

Μετά το φαγητό έπεσε νωρίς για ύπνο ο νεαρός Κοκκιμύδης ήταν κουρασμένος και ήθελε να ξυπνήσει νωρίς να συνεχίσει το διάβασμα, έπρεπε οπωσδήποτε να περάσει της εξετάσεις και να πάρει μια υποτροφία που θα του εξασφάλιζε τη συνέχεια των σπουδών του.
Ο πατέρας του, σιδεράς στο επάγγελμα, ονειρεύονταν να δει το γιο του επιστήμονα, να ζει μια ζωή πιο άνετη από τη δικιά του, χωρίς στερήσεις.

Ονειρέυεται ο μικρός μας φίλος, βρίσκεται στη Βενετία.
Γόνδολες ανεβοκατεβαίνουν τα κανάλια, ο ήχος του νερού ακούγετε σαν νανούρισμα.
Σπουδάζει αρχιτέκτονας στο πανεπιστήμιο της ένδοξης πολιτείας. Ακούει τις φωνές των εμπόρων που παζαρεύουν με τους γονδολιέρηδες, που μεταφέρουν τα εμπορεύματα τους, μπαχαρικά και μεταξωτά υφάσματα από την ανατολή, γούνες και πολύχρωμα φτερά από τα βάθη της Αφρικής.
Ζευγάρια απολαμβάνουν τη βαρκάδα αγκαλιασμένα, ενώ οι κυρίες κρατάνε ομπρέλες για να προφυλαχθούν από τον ήλιο.
Και έτσι όπως είναι κουλουριασμένος στο κρεβάτι του ένα χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπο του.

Τους πίνακες τους βρήκα εδώ

Guernica

Σήμερα 26 απριλίου είναι η θλιβερή επέτειος...


Αυτός ο τεράστιος καμβάς (3,49x7,77μ.) περιγράφει την απανθρωπιά, τη βιαιότητα και την απόγνωση του πολέμου.
Ο Πικάσο εμπνεύστηκε το έργο όταν, στις 26 Απριλίου της ίδιας χρονιάς, στα πλαίσια του Ισπανικού εμφυλίου.
Γερμανοί πιλότοι της αεροπορίας των εθνικιστών βομβάρδισαν την κωμόπολη Γκουέρνικα της χώρας των Βάσκων. Στο βομβαρδισμό εκείνο σκοτώθηκαν 1.650 άνθρωποι και ισοπεδώθηκε το 70% της πόλης
Οι δύο κυρίαρχες μορφές του έργου είναι ένας ταύρος και ένα πληγωμένο άλογο, τα οποία με διαμελισμένα κορμιά και γυναίκες που ουρλιάζουν κρατώντας νεκρά μωρά.
Αρχικά ο Πικάσο πειραματίστηκε με χρώμα, αλλά τελικά κατέληξε στο άσπρο-μαύρο και αποχρώσεις του γκρι,

Κάννες μεγάλα ονόματα θα περπατήσουν το κόκκινο χαλί

Το φετινό Φεστιβάλ των Καννών που ξεκινάει στις 13 Μαϊου αναμένεται να έχει μεγάλο ενδιαφέρον.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών το επίπεδο είναι πολύ ψηλό και οι ταινίες οι καλύτερες των τελευταίων ετών.

Αν δει κάποιος τις συμμετοχές μπορεί να το διαπιστώσει και μόνος του.

Το Inglourious Basterds του Κουέντιν Ταραντίνο που εκτυλίσσεται στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μοιάζει κάπως με σπαγγέτι ουέστερν
Το Looking for Eric του Κεν Λόουτς με πρωταγωνιστή τον Γάλλο ποδοσφαιριστή Ερίκ Καντονά
Το Bright Star της Τζέιν Κάμπιον ασχολείται με τον ρομαντικό ποιητή Τζον Κιτς.
Το Broken Embraces του Πέδρο Αλμοδοβάρ με πρωταγωνίστρια την Πενέλοπε Κρουζ.
Ο αντίχριστος του Λαρς φον Τρίερ, το fish tank της Αντρεα Άρνολντ, το taking woodstok του βραβευμένου με Όσκαρ, Ανγκ Λι, Μίκαελ Χάνεκε, Αλέν Ρενέ, 8 απο τους 20 που θα διαγωνιστούν για το χρυσό φοίνικα.

Και μία ελληνική συμμετοχή. Ο ''Κυνόδοντας'' του Γιώργου Λάνθιμου συμμετέχει στο ''Un certain regard'', από τα πιο ενδιαφέροντα τμήματα του Φεστιβάλ.

Πρόεδρος της επιτροπής θα είναι η Γαλλίδα ηθοποιός Ιζαμπέλ Ιπέρ.

Τρεις πίνακες διηγούνται μια ιστορία

Κουράστηκε να διαβάζει όλη την ημέρα ο Κοκκιμύδης ένοιωθε το μυαλό του να βουίζει
Οι μέρες των εξετάσεων πλησίαζαν, εδώ και μιά εβδομάδα διάβαζε από το πρωί μέχρι αργά μετά τα μεσάνυχτα δέν άντεχε άλλο.
Πρέπει να πάω μια βόλτα με το ποδήλατο να πάρω λίγο καθαρό αέρα, ίσως να φτάσω μέχρι τη θάλασσα, σκέφτηκε.
Το ποδήλατο αυτό του το είχε αγοράσει ο νονός του ο Τσαμπίκος όταν ήταν 14ων χρονών.
Οι γονείς του Κοκκιμύδη ήταν φτωχοί και δεν μπορούσαν να του αγοράσουν ποδήλατο, ζήλευε τα άλλα παιδιά που αλώνιζαν τα στενά σοκάκια του κάστρου με τα ποδήλατα τους.
Έτσι η χαρά του ήταν απερίγραπτη όταν στα 14α γενέθλια του είδε το πελώριο ποδήλατο στο κατώφλι του σπιτιού να τον περιμένει να το καβαλήσει.


Ανέβηκε στο ποδήλατο και πήρε τον κατήφορο που οδηγούσε στο παλιό λιμανάκι.
Κάποτε ήταν στέκι πειρατών το μικρό αυτό λιμανάκι, την εποχή που κτίστηκε το κάστρο.
Βερβερίνοι, Σαρακηνοί, ακόμα και Έλληνες Μανιάτες πειρατές λεηλατούσαν το βιός των κατοίκων και πουλούσαν τα παιδιά τους στα σκλαβοπάζαρα της Αραπιάς.
Ιππότες του Αγ. Ιωάννη κατέλαβαν μια μέρα το νησί, κυνήγησαν τους πειρατές και έκτισαν το κάστρο, για να νιώθουν οι άνθρωποι ασφαλείς. Έφτιαξαν και ένα παλάτι μέσα στο κάστρο για να μένει ο κυβερνήτης του νησιού που είχε τον τίτλο Μέγας Μάγιστρος.
Έτσι το μικρό λιμανάκι ξεχάστηκε όλα τα πλεούμενα πήγαιναν στο καινούριο λιμάνι, η προβλήτα σάπισε με τα χρόνια, καλαμιές φούντωσαν και σκέπασαν το δρόμο.
Μόνο ο μικρός Κοκκιμύδης που ήξερε ένα μονοπάτι ερχόταν με το ποδήλατο του, καθόταν στην άκρη του μώλου με τα πόδια μέσα στο νερό. Άκουγε τον αέρα που περνώντας μέσα από τις φυλλωσιές νόμιζε ότι έφερνε τους ήχους του παρελθόντος, τις άγριες φωνές των Σαρακηνών, τις τρομαγμένες φωνές των ψαράδων που έτρεχαν να κρυφτούν και τον καλπασμό των αλόγων των Ιπποτών ανακατεμένο με τον μεταλλικό ήχο από τις αστραφτερές τους πανοπλίες.

Τα ονόματα τα δανείστηκα από τους δύο παλιούς πελάτες που είχα στο σμαραγδένιο νησί και όποτε έβλεπα τα ονόματα τους στα τιμολόγια χαμογελούσα.
Τους πίνακες που είναι έργα Ρώσων ζωγράφων τους βρήκα εδώ

Ο Θεός της Κάπρικα

Παρακολούθησα το πιλοτικό επεισόδιο της νεας τηλεοπτικής σειράς Caprica.
Όταν άκουσα το όνομα αμέσως το μυαλό μου πήγε στο battlestar galactica που τελείωσε ο οριστικά ο τελευταίος του κύκλος πριν λίγες μέρες.
Σωστά σκέφτηκα, αφού το τέλος ήταν οριστικό και αμετάκλητο ακολούθησαν την περπατημένη, η υπόθεση του Κάπρικα ξεκινά 58 χρόνια πριν το πρώτο επεισόδιο του galactica, και αναφέρεται στα γεγονότα που ανάγκασαν τους ανθρώπους να δημιουργήσουν μια τεχνητή μορφή ζωής.
Το galactica μπορεί να χαρακτηριστεί έπος ενώ η Caprica κοινωνική περιπέτεια.
Αυτό που με έκανε να ασχοληθώ με το θέμα είναι τα τρία ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχουν οι σειρές αυτές.
Το πρώτο είναι ότι βρίζουν συνέχεια με το (ρ). Τι εννοώ; Τουλάχιστον 50 φορές σε κάθε επεισόδιο ακούγονται οι λέξεις frucking μετάφραση γραμημένο, fruck you, mother fracker κτλ.
Δε μπορώ να καταλάβω πώς με τη προσθήκη ενός γράμματος μπορούν να γίνουν ανεκτές οι βωμολοχίες.

Το κυρίως θέμα των δύο σειρών είναι άνθρωποι εναντίων μηχανών, μα το θέμα θρησκεία και κοινωνία, κυριαρχεί κυρίως στο Κάπρικα.
Στο galactica οι μηχανές που ονομάζονται Κύλωνες (Cylons) έχουν ανθρώπινη μορφή με περιορισμένη γκάμα πρωτοτύπων.
Στην αρχή είναι μόνο 7 που ο καθένας υπάρχει σε χιλιάδες αντίγραφα.
Αυτό όμως που είναι ενδιαφέρον είναι ότι οι άνθρωποι πιστεύουν οι περισσότεροι στο 12θεο Δίας, Απόλλων, Αθηνά κτλ και οι μηχανές στον ένα και μοναδικό θεό που στο όνομα του προκαλούν ολοκαύτωμα και καταστρέφουν την ανθρωπότητα.

Διάλογος στη σειρά Caprica μεταξύ αστυνομικού και διευθύντριας σχολείου για τις θρησκευτικές αντιλήψεις και ελευθερίες."Δεν σας απασχολεί αυτού του είδους η απολυταρχική ιδέα του σύμπαντος το σωστό και το λάθος να αποφασίζονται αποκλειστικά απο μια μοναδική παντοδύναμη οντότητα η κρίση της οποίας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και στο όνομα της οποίας η χειρότερες των πράξεων μπορούν να γίνουν ανεκτές χωρίς έφεση;" " γνωρίζετε πολλά για το θέμα" απαντά η διευθύντρια στον αστυνομικό "γνώρισε τον εχθρό σου" λέει αυτός " αγάπα τον εχθρό σου αυτό πιστεύουμε εμείς οι ακόλουθοι της Αθηνάς" απαντά η διευθύντρια. Πρέπει να σημειώσουμε ότι άνθρωποι μονοθεϊστές κάνουν τρομοκρατική επίθεση αυτοκτονίας στο πιλοτικό επεισόδιο του Κάπρικα.

Το τρίτο ενδιαφέρον σημείο είναι το κάπνισμα όλοι σχεδόν είναι καπνιστές και κυρίως οι γιατροί σκηνές με χειρουργείο που η στάχτη από το τσιγάρο στο στόμα του γιατρού ήταν έτοιμη να πέσει πάνω στον ασθενή ήταν κάτι το συνηθισμένο στο galactica.
Ζούμε σε μια εποχή ο αντικαπνιστικός αγώνας έχει εξελιχθεί σε κυνήγι μαγισσών. Τα δικαιώματα των καπνιστών καταπατούνται στο όνομα δήθεν της προστασίας της υγείας των μή καπνιζόντων.Στην Αμερική το υπουργείο υγείας έδινε μπόνους σε κάθε τι αντικαπνιστικό στην τηλεόραση η τον κινηματογράφο.
Μέχρι και το Λούκυ Λούκ αναγκάσανε να το κόψει.
Δεν ξέρω πιο είναι το σκεπτικό των σεναριογράφων, πάνω στο θέμα του καπνίσματος, πάντως αν μη τι άλλο είναι μια διαφορετική προσέγγιση.

Άγγελοι και δαίμονες